آغا گلَ جي ويراڳي اوطاق تي سنڌيءَ ۾ روح رهاڻ

آمريڪا وڃڻَ جي ٽِڪَسَ

آمريڪا وڃڻَ جيِ ٽِڪَسَ

سال 68 19 هوُندو. تنهن زماني ۾ ”ونِ يوُنِٽَ“ ڀڃڻ لاءِ سنڌينِ جي مَٿاڪُٽَ پي هلي. اُنهيءَ مُهِمَ سان مان به لاڳاپيلِ هومِ ۽ تنهن لاءِ وَسَ آهِرِ ٿورو ڪمُ ڪيُمِ . روز صبح جو ”جيئي سنڌ“ جا ٺپا ڪاگرَ تي هنيوُنِ سَڀنِ ٻارن کي قميِسَ جي گِيدي تي ٽانچيِءَ سان ٽُمبيِ پارائيندو هومِ. حيدرآباد ٻه ورهيا رهي ٿيا هوُندا، اَمان بابا فيصلو ڪيو ته ڪراچيءَ وڃڻ سان سلامتي وڌيڪ ٿيندي جو مانکي انهن ڳالهين کان هميشا لاءِ موڙي ڪيِنَ سگھندا. منهنجي وڏي ڀاءَ جي خلاف اڳيئي ”پاڪستان جي دفاع قانوُن“ هيٺ چَالانُ وِڌو هُئَون ۽ ٽيِپَ ڏيڻ لاءِ ڳولهيائوُنسِ پي (سيِ آئي ڊيِ مان چالان نڪرڻ وارو هو ته بابا کي ڪنهن سنڌيِءَ خبردار ڪري ڇڏيو هو. ٻه سال پوءِ منهنجي ڀاءُ مهراڻ انجنريِ ڪاليج جي ”اسٽوُڊنٽ يونين“ جو صدر چونڊيو ويو هو، تنهن ڪري قيدَ وڃڻ بدران غائب ٿيڻ کان اِنڪار ڪيائين).

هاڻي يارهين ٻارهين ورهين جي ٻارَ کي جو پاڪستاني رهزنَ جھلي وڃن، ۽ تڏهن نه ته ٻه ٽي ورهيه پوءِ، تنهن اِمڪانَ کان پاسيرو ٿيڻ ڪراچيءَ لڏڻ جو فيصلو ڪيائوُن. سوچيائون ته اُتي سِڪوُلَ ۾ نه سنڌي هوندا ۽ نه اِهي ڳالهيون اُٿي سگھنديِون. هِنَ ننڍيءَ عُمِرَ ۾ پڙهائي ڏانهن ڌيانُ وڌيڪ ٿيِڻ گھرجيس ِ.

حيدرآباد جوُن ياديون ۽ ڪراچيءَ جي رهڻي ڪرڻيءَ بابت ڪنهن ٻي وقتَ لکندُسِ. اُتي اٺين درجي جو اَڌُ سال ۽ نائين ڏهين حبيبُ پبلِڪُ سِڪوُلَ مان ڪيمِ. اِهو سِڪوُل شيِعن کوليو هو ۽ هلائيندا هُيا. يارهين ٻاريهن ڏيارام ڄيٺمل سائينس ڪاليج مان ڪيم.

قسو ڪوتاهُ ــ جي شڪارپوُرَ ۾ سنڌي سنسڪرتيِ ۽ ٻولي جي ساڃاهَه آرنڀَ هئي، ۽ حيدرآبادِ ۾ سنڌي قومَ ۽ سياسي حالتن جي، ته ڪراچيءَ ۾ نه رڳو پناهگيرن جيِ سوچ پرَ ٻاهرين دنيا جي وڌيِڪَ پروڙ پيَم. Continue Reading آمريڪا وڃڻَ جي ٽِڪَسَ…